de glutenvrije gastouder

Twee verwachtingsvolle blikken kijken mijn kant op. Mijn twee oudste van vandaag zitten allebei op de grens van hun Sinterklaas geloof. Ik heb me zojuist lichtelijk versproken en nu is het aan mij hier een draai aan te geven. Ergens kennen ze de waarheid maar lijken het toch niet helemaal te willen geloven.Sinterklaas is immers gewoon een verklede man zijn ze het over eens, maar de echte liep wel in de stad! Wat kan ik genieten van die kinderlogica. Waarschijnlijk door hun twijfel zijn ze super scherp om alles te willen begrijpen.  Gisteren lag er voor iedereen een baret klaar voor de geknutselde openhaard met een gedicht bij alle kinderen die er op 5 december zijn of ze hem dan willen meenemen. Op een hectisch moment tussen het smeren van de boterhammen door wordt er een vraag op me afgevuurd.  Waarom moet eigenlijk iedereen 5 december zijn baret mee? Zonder er over na te denken (of zoals een vriendin altijd zegt zonder even vóór te denken) antwoord ik dat het me wel een gezellig

gejuich!  Yes we mogen in de ballenbak!!!! Een activiteit die ik vooral bewaar voor druilerige dagen zoals deze.  Enthousiast drentelt iedereen om me heen. Sneller kan ik niet maar het duurt voor de kinderen veel te lang.  Al mijn handeling worden geobserveerd tot de laatste knijper bevestigd is en de ballen met een flinke vaart naar beneden rollen de doos uit. Wat is dat toch dat magische wat een ballenbak op kinderen heeft. Hoewel alleen op kinderen? heeel stiekem vind ik ze zelf ook nog geweldig.  Ik denk dat het een combinatie is van de vrolijke kleuren, het gevoel van het wegschuiven van de ballen en überhaupt de fascinatie van dingen die rollen. Zodra ik ergens voor een leuke prijs ballenbak ballen zie moet ik altijd moeite doen mezelf te bedwingen niet een extra zak mee te nemen.  Hoe tof zou het zijn het grote zwembad helemaal te kunnen vullen en er middenin te kunnen ploffen. Voor de kinderen ook natuurlijk 😉  Ongeveer net zo snel als de ballen in de bak gingen zo snel verdwi

Mama help !  Deze woorden hoor ik vrij in het begin van mijn dag. Mijn eerste kleine gast zit al gezellig bij ons aan tafel. Terwijl ik me in de richting van het hulpsignaal draai zie ik nog net de laatste melkdruppels door de kamer vliegen als een soort melkexplosie. Op de grond is inmiddels een melkrivier ontstaan die met flinke vaart koers zet richting speelkleden die op de grond liggen. Ik zet mijn vliegmodus aan en graai een stapel hydrofiele doeken met mijn linkerhand terwijl ik een sprintje zet richting de overstroming. Superheld krachten geactiveerd. Eventjes baal ik daar gingen de laatste "kostbare druppels" Vanmorgen trok ik namelijk de conclusie dat de plek waar de voorraad melk altijd ligt, leeg was. Voor heel even baal ik maar dan schiet ik in de praktische stand. Er zit niks anders op. Vandaag staat er een supermarkt expeditie op de planning. Buienradar is hoopvol. Het komende uur zou nog droog zijn dus moet gaan! Zo hard als het waait zo hard vliegt vanoch