ik besef wat ik heb verteld, maar het is al te laat

Twee verwachtingsvolle blikken kijken mijn kant op. Mijn twee oudste van vandaag zitten allebei op de grens van hun Sinterklaas geloof.

Ik heb me zojuist lichtelijk versproken en nu is het aan mij hier een draai aan te geven.

Ergens kennen ze de waarheid maar lijken het toch niet helemaal te willen geloven.Sinterklaas is immers gewoon een verklede man zijn ze het over eens, maar de echte liep wel in de stad! Wat kan ik genieten van die kinderlogica.
Waarschijnlijk door hun twijfel zijn ze super scherp om alles te willen begrijpen. 

Gisteren lag er voor iedereen een baret klaar voor de geknutselde openhaard met een gedicht bij alle kinderen die er op 5 december zijn of ze hem dan willen meenemen. Op een hectisch moment tussen het smeren van de boterhammen door wordt er een vraag op me afgevuurd.  Waarom moet eigenlijk iedereen 5 december zijn baret mee?
Zonder er over na te denken (of zoals een vriendin altijd zegt zonder even vóór te denken) antwoord ik dat het me wel een gezellig idee leek iedereen met baret aan tafel.

Twee verbaasde en bijna verontwaardigde blikken kijken me aan en ik besef wat ik heb verteld, maar het is al te laat.  "heb jij die cadeautjes neergelegd dan"? Om de directheid in combinatie met de blikken schiet ik in de lach. Antwoord hoef ik inmiddels niet meer te geven, de eigen conclusies worden getrokken. Even baal ik,  bang dat ik ze nu helemaal van hun geloof af heb geholpen. Maar nee de conclusie is duidelijk.... "Oooo het was ook al helemaal niet logisch dat het Sinterklaas was geweest,  want het stond niet op de schoen-zet-kalender.
"Dacht je gewoon zelf dat je een Piet kon zijn?" Inwendig lach ik om het tafereel en besluit het erbij te laten.

De rest van de dag dompelen ze zich weer heerlijk onder in het geloof in Sinterklaas. Nou ja,  bijna helemaal dan.  Want paarden op een dak dat kan echt niet! Dat is er maar bij bedacht 😉