oepsie

Ik ben een chaotische rommelkont eerste klas. Mensen die nooit spontaan bij mij binnen stappen of  alleen werk gerelateerd op mijn pad komen willen nog wel eens een ander beeld van me hebben... maar hoe goed ik het soms ook probeer te verbloemen uiteindelijk val ik toch steeds door de mand.  Door routines en gewoonten probeer ik mijn chaotische kriebel te onderdrukken. Elke ochtend start ik routineus met het sluiten van het traphek zodra de deurbel gaat.  En na het snack moment heb ik mezelf aangeleerd vast zoveel mogelijk rondslingerende spullen in de buurt van de juiste tas te leggen. En toch gebeurt het me toch iets te regelmatig dat ik hier aan het eind van de dag nog iets vind dat hier niet hoort te zijn. Vandaag was ik echter mijn rommeligheid erg dankbaar. Hoeveel anderen mensen zullen er anders zijn die vanmorgen een paars gestreepte handschoen gecombineerd hadden met een grijze omdat er in de gauwigheid geen kloppend paar lag. Op de terugweg, luid zingend over sneeuw, tussen de  dwarrelende sneeuwvlokken is het nou net dat paar dat ik op de straat zie liggen. Die herken ik als één (nou ja in dit geval 2) uit duizenden. Mooi, dan heb ik in ieder geval weer een paar gevonden! Waar zou toch mijn grijze setje liggen dat ik vanmiddag aan had vraag ik me nog af.  Zingend fiets ik verder en haal opgelucht adem. Ik ben niet de enige met verloren handschoenen het is nog een chaoot overkomen! Ik kijk nog eens goed.... verrek dat zijn mijn grijze. Opeens weet ik het weer. Tijdens mijn rondje kinderen uit de bakfiets tillen heb ik de  handschoenen (vandaag dus twee x) op het bankje gelegd.  Ik kijk naar mijn twee ondeugende peuters. Dagelijks gooien zij een paar x per dag hun sokken in de lucht als confetti. Het zou een logische verklaring zijn dat ze dat ook met mijn handschoenen hebben gedaan uit een rijdende bakfiets. In mezelf moet ik lachen.  Het was een vrolijk tafereel die route van handschoenen naar huis.  Het had wel wat weg van klein duimpje met de steentjes. Ondanks dat ik rustig mijn eigen paaseieren kan verstoppen lukt de route naar huis me prima dus ik vraag de kinderen de handschoenen ditmaal binnen boord te houden. 

Gelukkig lijkt het dus allemaal wel weer mee te vallen met mijn chaotische brein.... Hoewel... Er liggen nu een muts en een sjaal te wachten tot ze morgen weer gebruikt kunnen worden door de dame die nu even zonder moet doen.  oepsie!