mijn moederhart brak in 100.000

 

Naast gastouder ben ik ook ouder.  Misschien kan je zelfs wel zeggen ik ben gastouder doordat ik moeder ben. Toen ik moeder werd van mijn zoon voelde ik dat ik zoveel mogelijk thuis wilde zijn om er voor hem te zijn. Het voelde heel gek om oppas voor hem te zoeken om zelf op kinderen van een ander te gaan passen. Na de geboorte van mijn dochter heb ik ook daadwerkelijk de stap naar gastouder gemaakt.
Ik heb dus de luxe dat ik mag genieten van kunnen werken, terwijl ik ook thuis voor mijn kinderen ben en ze zelf uit school kan halen.

Dat mijn zoon geen continu rooster heeft is dan ook tot vandaag nooit een probleem geweest. Dat we hem tussen de middag ophalen is voor de kinderen een terugkerende, herkenbare routine.
Ik genoot altijd (nou ja bijna altijd,... met regen of oververmoeide kinderen wat minder) tussen de middag van de frisse neus die we even mochten halen en de blije koppies in mijn bakfiets als ze mijn zoon het schoolpad af zagen lopen. Tot ongeveer 2 weken geleden mijn babboe bakfiets op advies van de NVWA en branche organisatie voor gastouders stil kwam te staan in de schuur. Daar staat hij stof te vangen.  Gelukkig maar voor mijn fiets dat daar genoeg van is, want geen idee hoelang dit gaat duren.

Eerst gingen we nog met frisse moed, "ik heb mijn wagen volgeladen" neuriënd heen en weer met de vierlingwagen. Maar het looptempo neemt steeds meer af,  het neuriën is gestopt en mijn lijf geeft aan dat het best een rondje minder mag.

Voor het eerst kwam hier het onderwerp "overblijven" dus op tafel.  Mijn zoon vond dat wel wat, zijn halve klas gaat met regelmaat en heel stoer en enthousiast riep hij al de hele week "dan mag ik lekker extra buiten spelen mam"!
Vanmorgen vertrok hij helemaal trots en enthousiast, met voor deze gelegenheid zijn speciale boterham met chocopasta en een goed gevulde rugtas naar school. 

Wat maakte dat hier thuis de sfeer relaxed! De gasten konden heerlijk hun eigen ritme volgen, mochten later naar bed, want hoefden er niet op tijd weer uit en doordat niemand snel klaar hoefde te zijn met eten hebben we heerlijk aan tafel  liedjes zitten zingen.

En wat een blije koppies aan het eind van de middag dat we naar de basisschool gingen om mijn zoon te halen. Enthousiast, vol overtuiging dat er een positief antwoord zou komen vroeg ik dan ook: "vertel eens, hoe was het bij de overblijf"
Het trillende onderlipje, de trieste ogen en een duimpje naar beneden zag ik dan ook totaal niet aankomen.
Toen hij vertelde dat hij niet was buiten geweest omdat hij alleen maar kon huilen brak mijn moederhart in 100.000 piepkleine stukjes. Eerlijk gezegd had ik met dit scenario door al zijn enthousiasme geen rekening gehouden.

Zo'n dubbel oneerlijk gevoel dat onze relaxte dag voor hem zo anders had gevoeld.

Nog verbaasder was ik misschien nog wel over zijn reactie daarna:
" mam maar alles is een eerste keer heel moeilijk en dan zijn tranen niet raar" De volgende keer zal het misschien wel beter zijn.

Een ding weet ik zeker. Volgende keer ga ik het heel spannend vinden. Want wat is loslaten toch soms zo moeilijk. Maar gelijk heeft hij! Dit is precies het advies wat ik zelf ook altijd geef als er bij mij wordt gewend. Kinderen (en ouders) moeten hier soms even doorheen. Nu moeten ook wij hier aan geloven.