de glutenvrije gastouder

  Wat een geluk het is droog! Die harde wind kunnen we natuurlijk hebben. Kom op jongens snel de jassen aan! Met 1 kind in de bakfiets en 1 ernaast fiets ik richting supermarkt. Lekker even uitwaaien zal ze goed doen. Aaaaah een harde gil vanuit de bakfiets. Het duurt niet lang voor ik zie wat er aan de hand is.  De boodschappen tas vangt vol enthousiasme een grote hap  lucht en stijgt op. Best een vrolijk gezicht zo'n blauw gekleurde bloemenprint opstijgend de lucht in.  Het heeft wel wat weg van een luchtballon. Het gegil wordt harder. De tas land met een grote Plons in het water.  Snel scan ik de omgeving, ik kan gelukkig veilig mijn fiets hier kwijt, ik laat mezelf op mijn buik glijden en grijp naar de tas.  Mis! Gelukkig kukel ik er zelf niet in! Dat is weer een mooie meevaller. Meer had ik niet kunen doen. Einde verhaal jammer van de tas, maar we pakken zo wel een doos. Einde verhaal? Niet voor de kinderen. Het gegil is over gegaan in geroep en op de haperende  grammafoonpl

  "Neem een geit!" kreeg ik als tip van Claudia de Breij. Nee ik neem niet echt een geit en de tip was ook niet persoonlijk aan mij gericht. Het was een een wijze les die voorbij komt in het gelijknamige boek. (een aanrader vind ik) Het best kun je natuurlijk zelf het boek lezen maar kort zal ik het even samenvatten hoe hij bij mij is blijven hangen. Een groot gezin in een klein, te klein huis klaagt over de impact ervan en krijgt het advies een geit te nemen. Wellicht kun je je er een voorstelling van maken dat dit de chaos juist alleen vergroot.  Wanneer ze hierover hun beklag doen krijgen ze het advies de geit weer weg te doen. De opluchting die dat oplevert doet alle ergernis van daarvoor verzachten. De geit staat voor mij dus symbool voor extra uitdagingen of hindernissen op een toch al lastig moment. Vandaag kreeg ik geen geit cadeau,  maar een hele geitenboerderij. Tussen half 12 en half 2 is het hier altijd spitsuur dan weet ik dat ik een versnelling hoger mag en al

 een nieuwe gast vandaag. Altijd spannend. Stuk voor stuk ga ik in gedachten mijn gastkinderen na. Allemaal ooit voor de eerste keer hier binnen gestapt of gedragen. Altijd wel een heel bijzonder moment.  Vandaag starten we ook aan een nieuw hoofdstuk. Vorige week was ze wel al even een paar uur geweest maar nu dan de hele dag. Spannend! Allereerst voor haar natuurlijk. Daar word je dan overgenomen door een (in ieder geval voor jou) vreemd ogende vrouw die op een vriendelijke toon zegt: " laten we bij het raam naar mama zwaaien" En dan sta je daar temidden van allerlei slingerend speelgoed, sinterklaasmuziek en allemaal enthousiaste koppies van dezelfde lengte die je verwachtingsvol aankijken. maar ook voor ouders is dit Altijd best een stap. En dat kan ik me zo onwijs voorstellen! Ik herinner me nog zo goed de momenten dat ik eerste keren afscheid van mijn eigen kinderen moest nemen en meestal hield ik dat niet droog! De hele tijd vroeg ik me af of het wel goed ging.  Met di