Help!

Mama help! 

Deze woorden hoor ik vrij in het begin van mijn dag. Mijn eerste kleine gast zit al gezellig bij ons aan tafel.

Terwijl ik me in de richting van het hulpsignaal draai zie ik nog net de laatste melkdruppels door de kamer vliegen als een soort melkexplosie. Op de grond is inmiddels een melkrivier ontstaan die met flinke vaart koers zet richting speelkleden die op de grond liggen. Ik zet mijn vliegmodus aan en graai een stapel hydrofiele doeken met mijn linkerhand terwijl ik een sprintje zet richting de overstroming. Superheld krachten geactiveerd.
Eventjes baal ik daar gingen de laatste "kostbare druppels" Vanmorgen trok ik namelijk de conclusie dat de plek waar de voorraad melk altijd ligt, leeg was.

Voor heel even baal ik maar dan schiet ik in de praktische stand.
Er zit niks anders op. Vandaag staat er een supermarkt expeditie op de planning.
Buienradar is hoopvol. Het komende uur zou nog droog zijn dus moet gaan! Zo hard als het waait zo hard vliegt vanochtend ook de tijd voorbij, ik wil toch op tijd op school zijn.  Dat in combinatie met de donker wordende wolken maakt toch dat ik voor de bakfiets ga. Na school parkeer ik bij de supermarkt . Gelukkig komt er iemand langs met een lege kar. Daar kunnen mooi mijn 2 peuters in.  Met 1 baby in de ene arm en het karretje aan de andere zet ik koers richting melk. En al snel zitten we weer terug in de bakfiets en wil een lieve voorbijganger het karretje mee terug naar binnen nemen. Missie geslaagd!

Eenmaal thuis sluiten we de storm buiten. Hoewel het lijkt alsof hij stiekem mee naar binnen is gewaaid. De kinderen waaien door de kamer en lijken weinig rust te hebben tot spel te komen.  Ook het geluidsniveau ligt een stuk hoger dan op een gemiddelde dag en de tranen vloeien makkelijk. Eerst maar eens gezellig op de bank met een grote stapel prentenboeken. Dat helpt! Zichtbaar zitten ze te genieten, plaatjes worden aangewezen en woordjes geoefend.

vervolgens besluiten we met elkaar een lange toet toet baan te bouwen. Als ik op mijn knieën door de kamer kruip voel ik een koude plek. Ik kijk naar beneden,  maar eigenlijk weet ik het al.  Weer een legging die spontaan besluit niet meer mee te willen doen. Een duidelijk gaatje is goed zichtbaar. Niet alleen ik zie het... direct is de aandacht bij de autobaan weg en verzamelen allemaal geïnteresseerde koppies zich om me heen. voorzichtig nadert het eerste priemende vingertje en al snel wil iedereen even voelen wat dat toch bij die knie is. Al snel is het geen gaatje meer maar een groot gat en de kinderen hebben dikke pret. Wat is het toch heerlijk dat ze kunnen genieten van zo'n klein moment

En zo vloog ook vandaag weer voorbij. Met het tempo van een harde windvlaag.