de glutenvrije gastouder

Om kwart over 9 zit ik aan een uitgebreid soepbuffet. Aardbeiensoep, wortelsoep, soep met tomaat, soep met stroop ik krijg de gekste combinaties voorgeschoteld. De buitenkeuken draait op volle toeren. Voor het eerst sinds hele tijd heb ik de waterkan weer gevuld en is de kliederkeuken compleet. Wat een stralende koppies en wat komt er weer een compleet ander spel op gang. Al gauw zijn de handen zwart, de knieën groen en wordt er met opperste concentratie gespeeld. Genieten! Bij de derde keer water vullen gaat het mis.  Het kraantje van de watertap stond nog open. Psssst hoor ik  gevolgd door sompige voetstappen. Mijn zanderige schoenen in combinatie met het water, dat als waterval mijn keuken binnen stroomt wordt een heus modderpad! In plaats van me eraan te irriteren merk ik dat het me vrolijk maakt en ik vraag me af waarom ik vrolijk word van een modderige vloer en groene knieën. En dan realiseer ik me dat ik dit gewoon echt heb gemist! Die zonnestralen, de aangename temperatuur, 

  Naast gastouder ben ik ook ouder.  Misschien kan je zelfs wel zeggen ik ben gastouder doordat ik moeder ben. Toen ik moeder werd van mijn zoon voelde ik dat ik zoveel mogelijk thuis wilde zijn om er voor hem te zijn. Het voelde heel gek om oppas voor hem te zoeken om zelf op kinderen van een ander te gaan passen. Na de geboorte van mijn dochter heb ik ook daadwerkelijk de stap naar gastouder gemaakt. Ik heb dus de luxe dat ik mag genieten van kunnen werken, terwijl ik ook thuis voor mijn kinderen ben en ze zelf uit school kan halen. Dat mijn zoon geen continu rooster heeft is dan ook tot vandaag nooit een probleem geweest. Dat we hem tussen de middag ophalen is voor de kinderen een terugkerende, herkenbare routine. Ik genoot altijd (nou ja bijna altijd,... met regen of oververmoeide kinderen wat minder) tussen de middag van de frisse neus die we even mochten halen en de blije koppies in mijn bakfiets als ze mijn zoon het schoolpad af zagen lopen. Tot ongeveer 2 weken geleden mijn

 Uit de slaapkamer van mijn twee peuters hoor ik luid gelach. Ze liggen me te roepen vanuit bed. Hilariteit voor de twee, want mijn dochter heeft het hoogste woord en roept me bij mijn voornaam. Als ik alleen mama ben doet ze dit normaal niet maar tussen de andere kinderen is dit vooral een grappig spelletje voor haar. Ze liggen flink met elkaar te kletsen en hoor ze afspreken "slapen nee?". Ik besluit het even te laten om te proberen of het vanzelf stopt.  Het gelach en geklets word echter luider en ondeugender en ik besluit even polshoogte te gaan nemen.   Als ik halverwege de trap loop hoor ik een deur open gaan.  Twee euforische koppies kijken me aan vanaf het traphek. Het is ze gelukt de slaapzakken uit te trekken en uit de bedjes te klimmen. Inwendig barst ik in lachen uit om de ondeugende trotse koppies die ik aantref. Dit gevoel groeit als ik de kamer binnen stap. Het is feest! Alle knuffels liggen bezaaid over de grond en de sokken liggen er als confetti tussen.  Dit

Ik ben een chaotische rommelkont eerste klas. Mensen die nooit spontaan bij mij binnen stappen of  alleen werk gerelateerd op mijn pad komen willen nog wel eens een ander beeld van me hebben... maar hoe goed ik het soms ook probeer te verbloemen uiteindelijk val ik toch steeds door de mand.  Door routines en gewoonten probeer ik mijn chaotische kriebel te onderdrukken. Elke ochtend start ik routineus met het sluiten van het traphek zodra de deurbel gaat.  En na het snack moment heb ik mezelf aangeleerd vast zoveel mogelijk rondslingerende spullen in de buurt van de juiste tas te leggen. En toch gebeurt het me toch iets te regelmatig dat ik hier aan het eind van de dag nog iets vind dat hier niet hoort te zijn. Vandaag was ik echter mijn rommeligheid erg dankbaar. Hoeveel anderen mensen zullen er anders zijn die vanmorgen een paars gestreepte handschoen gecombineerd hadden met een grijze omdat er in de gauwigheid geen kloppend paar lag. Op de terugweg, luid zingend over sneeuw, tussen d

  Wat een geluk het is droog! Die harde wind kunnen we natuurlijk hebben. Kom op jongens snel de jassen aan! Met 1 kind in de bakfiets en 1 ernaast fiets ik richting supermarkt. Lekker even uitwaaien zal ze goed doen. Aaaaah een harde gil vanuit de bakfiets. Het duurt niet lang voor ik zie wat er aan de hand is.  De boodschappen tas vangt vol enthousiasme een grote hap  lucht en stijgt op. Best een vrolijk gezicht zo'n blauw gekleurde bloemenprint opstijgend de lucht in.  Het heeft wel wat weg van een luchtballon. Het gegil wordt harder. De tas land met een grote Plons in het water.  Snel scan ik de omgeving, ik kan gelukkig veilig mijn fiets hier kwijt, ik laat mezelf op mijn buik glijden en grijp naar de tas.  Mis! Gelukkig kukel ik er zelf niet in! Dat is weer een mooie meevaller. Meer had ik niet kunen doen. Einde verhaal jammer van de tas, maar we pakken zo wel een doos. Einde verhaal? Niet voor de kinderen. Het gegil is over gegaan in geroep en op de haperende  grammafoonpl

  "Neem een geit!" kreeg ik als tip van Claudia de Breij. Nee ik neem niet echt een geit en de tip was ook niet persoonlijk aan mij gericht. Het was een een wijze les die voorbij komt in het gelijknamige boek. (een aanrader vind ik) Het best kun je natuurlijk zelf het boek lezen maar kort zal ik het even samenvatten hoe hij bij mij is blijven hangen. Een groot gezin in een klein, te klein huis klaagt over de impact ervan en krijgt het advies een geit te nemen. Wellicht kun je je er een voorstelling van maken dat dit de chaos juist alleen vergroot.  Wanneer ze hierover hun beklag doen krijgen ze het advies de geit weer weg te doen. De opluchting die dat oplevert doet alle ergernis van daarvoor verzachten. De geit staat voor mij dus symbool voor extra uitdagingen of hindernissen op een toch al lastig moment. Vandaag kreeg ik geen geit cadeau,  maar een hele geitenboerderij. Tussen half 12 en half 2 is het hier altijd spitsuur dan weet ik dat ik een versnelling hoger mag en al